Wywiady Teresy Torańskiej z siedmioma działaczami komunistycznymi: Jakubem Bermanem, Edwardem Ochabem, Wiktorem Kłosiewiczem, Romanem Werflem, Leonem Chajnem, Stefanem Staszewskim, Julią Mincową.Książka wydana najpierw w Londynie, nastepnie w wydawnictwach II obiegu, wreszcie wydanie oficjalne w 1989r.

Jedenaście po mistrzowsku nakreślonych portretów zbrodniarzy wojennych z okresu wojny na Bałkanach po rozpadzie Jugosławii. Autorka, chorwacka eseistka i publicystka, odtwarza ich świat wewnętrzny, rekonstruuje motywacje i drogi życiowe, które ostatecznie doprowadziły ich do sali rozpraw Trybunału Międzynarodowego w Hadze.Są wśród nich politycy - jak Slobodan Milošević, jest jego żona Mirjana Marković czy Radovan Karadžić, ale też ludzie tacy, jak Goran Jelisić, policjant-ochotnik, który zastrzelił wielu ze swoich więźniów, lub Dražen Erdemović, uczestnik masakry siedmiu tysięcy muzułmanów w Srebrenicy. To właśnie zwyczajność sprawców zbrodni, fakt, że były popełnione nie przez regularne wojsko, ale dawnych kelnerów, kierowców i wędkarzy, powoduje, że są one tak szokujące.Dzieło Drakulić, doskonale znającej rzeczywistość społeczno-kulturalną dawnej Jugosławii, ma ogromną wartość dokumentalną: autorka przysłuchiwała się rozprawom, studiowała literaturę przedmiotu, weryfikowała fakty. Jest ono też niezwykłe pod względem literackim - łącząc rzeczową analizę z refleksją moralną, Drakulić udaje się opisać to, co niewyobrażalne, i uniknąć przy tym egzaltacji. Te wstrząsające relacje, poruszające portrety psychologiczne morderców i gwałcicieli, wrogów, którzy w luksusowym więzieniu w Hadze zgodnie grają w karty, to przede wszystkim ostrzeżenie przed banalnością i powszechnością zła, próba odpowiedzi na pytanie "jak to było możliwe?".

W nowej książce Tadeusza M. Płużańskiego "Oprawcy. Zbrodnie bez kary", odnajdziemy kontynuację tematów poruszonych w "Bestiach" a niekiedy rozwinięcie dramatycznych wątków historycznych o czasy współczesne. Znajdziemy opis haniebnych wydarzeń rozgrywających się w III RP, która nie stanęła na wysokości zadania. Nie tylko że nie rozliczyła winnych zbrodni na Polakach, ale stała się wręcz antytezą II RP. Tamta budowała, ta niszczy, tamta jednoczyła we wspólnym trudzie budowania dobra wspólnego - ta antagonizuje i demoralizuje. Dlatego kolejna książka Tadeusza M. Płużańskiego jest tak ważna dziś i dla przyszłych pokoleń Polaków. Jest jak kompas, który niezależnie od jego właściciela wyznacza ciągle ten sam kierunek. Dla Polski jest to kierunek ku wielkości, tak jak wielkimi okazali się bohaterowie opisani przez Tadeusza M. Płużańskiego.

Jak wygląda ukryta struktura Opus Dei? Na czym polegają tajemne praktyki i obrzędy? Czy rzeczywiście przeprowadza się tam pranie mózgów i izoluje stowarzyszonych od ich rodzin? Jaki wpływ ma Opus Dei na Watykan? To tylko kilka pytań, na jakie znajdziemy odpowiedź w pierwszej tak wszechstronnej i rzetelnej monografii najbardziej kontrowersyjnej siły w Kościele katolickim. Organizacja, założona w 1928 roku w Hiszpanii, liczy 84 tysiące członków w 80 krajach w większości osób świeckich. Autor, uznawany za najlepszego specjalistę w USA od spraw Kościoła, rozmawiał zarówno ze zwolennikami, jak i przeciwnikami stowarzyszenia, skupiającego ludzi zajmujących na co dzień ważne stanowiska w polityce, gospodarce, środowiskach akademickich.

Kalibabka, Szpicbródka, Sergiusz Piasecki, Tata Tasiemka, Zdzisław Najmrodzki, Józef Łokietek, ojciec Damazy Macoch. Tym razem autor bestsellerów Sławomir Koper opisuje sylwetki najsłynniejszych polskich przestępców. Wkraczamy w mroczny świat gangsterskich porachunków i nieczystych interesów, śledzimy spektakularne skoki na banki i brawurowe ucieczki z więzienia. Oto owiane legendą i tajemnicą historie kryminalne, czasami krwawe i nie do końca wyjaśnione, ale niezwykle barwne i pełne cennych informacji na temat epoki, w której się rozgrywały.

Nowa, niezwykle interesująca książka Patricka Cockburna, jednego z najsławniejszych bliskowschodnich korespondentów, to analiza wydarzeń, które doprowadziły do przejęcia iracko-syryjskiego pogranicza przez bojowników dżihadu.
Pomimo spektakularnych ataków z 11 września 2001 r. u progu nowego tysiąclecia organizacje dżihadystów pokroju osławionej Al-Kaidy nie miały większego znaczenia w regionie bliskowschodnim. Początkowe sukcesy zachodnich wojsk podczas inwazji na Afganistan w 2001 r. doprowadziły do dalszego osłabienia sił dżihadystów.
Sytuacja uległa jednak drastycznej zmianie. Wykorzystując błędy popełnione przez Zachód w czasie wojen w Afganistanie, Iraku i Libii oraz zafałszowany obraz sytuacji w Syrii i tak zwanej Arabskiej Wiosny, ekstremiści odnieśli serię oszałamiających zwycięstw, które doprowadziły do utworzenia kalifatu rozciągającego się od sunnickich terytoriów Iraku po północno-wschodnią Syrię.
Powrót dżihadystów pogrzebał świecką, prodemokratyczną opozycję, która miała stanąć na czele Arabskiej Wiosny. Wszystko wskazuje też na to, że Zachód ponownie znalazł się na celownikach ekstremistów.
W jaki sposób doszło do tej katastrofy? Autor wyjaśnia jej przyczyny, wykorzystując swoją niezrównaną wiedzę, zdobytą podczas wielu lat pracy w tym regionie, i przekonująco analizuje zjawiska stojące u źródeł jednej z największych porażek politycznych zachodniego świata.

Ahnenerbe jest sztandarowym przykładem, kiedy instytucja naukowa wykorzystana została na potrzeby polityczne. Połączenie to spowodowało, iż znany obraz Francisco Goyi pt. Gdy rozum śpi, budzą się demony wyjątkowo trafnie określają sytuację jaką przez dekadę serwowali światu, a przede wszystkim Niemcom, naukowcy z instytutu Himmlera. Zakres badawczy Ahnenerbe pokrywał się z ideologią nakreśloną przez Adolfa Hitlera w książce Mein Kampf , a także, a może i przede wszystkim, z wydumanymi wizjami Himmlera, który był zauroczony nazizmem, wielbiącym rasę aryjską, czyli rasę do której należeli tylko wybrani Niemcy - rasę panów.Recenzowana tutaj pozycja została podzielona na dwadzieścia cztery rozdziały, w których poznajemy w jakich okolicznościach doszło do powstania Ahnenerbe. W poszczególnych rozdziałach dowiadujemy się jakim światopoglądem kierował się jego twórca oraz zatrudnieni w nim ludzie. Te dwadzieścia cztery rozdziały tłumaczą w szczegółowy i wyczerpujący sposób zakres badawczy niesławnego instytutu, czyli pracę nad udowodnieniem, że wydumanej rasie aryjskiej należy się słuszne miejsce w historii świata, jako ta, która nadała podwaliny pod jego kształt. Wszytko to miało jeden cel, a mianowicie zdobycie "naukowych" dowodów, że Niemcy zamieszkujący III Rzeszę, słusznie domagają się zwrotu terytoriów na Wschodzie (zgodnie z jednym z założeń nazizmu o tzw. Lebensraum), a także, co szokuje najbardziej, do przeprowadzenia na szeroką skalę Holokaustu na ludności pochodzenia żydowskiego oraz na tych grupach etnicznych, które według norm ustanowionych przez "intelektualistów" nazistowskich, nie predestynuje do miana rasy aryjskiej.Trzeba zaznaczyć, że praca Heather Pringle odznacza się wyjątkowo przyjaznym stylem pisarskim. Jest to dobrze napisana książka, której publicystyczny charakter sprawa, iż czyta się ją z wielkim zainteresowaniem. Całość została bardzo dobrze i przemyślanie ułożona. Narracja jest spójna i logiczna. Autorka postarała się o wyjaśnienie wszystkich najciekawszych aspektów dotyczących kwestii Ahnenerbe. Omawia poszczególne jej oddziały naukowe, a także wszystkie projekty badawcze jakie zrealizowano i miano zrealizować w przyszłości. Tak też czytający będzie się mógł spodziewać świetnych relacji z pobytu nazistowskich naukowców w Szwecji, Norwegii, Finlandii, na Krymie oraz Bliskim Wschodzie, w Tybecie, na Półwyspie Dalmatyńskim i w Libii, a także w Polsce (co jak myślę szczególnie zainteresuje czytelników) oraz na licznych stanowiskach archeologicznych w Niemczech.Książka nie jest pozbawiona wyjaśnienia licznych zawiłych, a wręcz niedorzecznych teorii jakimi operowali naukowcy z Ahnenerbe. Dzisiaj z perspektywy niemalże siedemdziesięciu lat od tych wydarzeń, aż dziw bierze, że były to obowiązujące koncepcje naukowe (w pełnym tego słowa znaczeniu) w tak zasłużonym na tym polu państwie jakim były i są Niemcy. Instytut Ahnenerbe prowadził działalność naukową w iście interdyscyplinarnym ujęciu, wykorzystując takie dziedziny nauki jak: historia, archeologia, językoznawstwo, antropologia, religioznawstwo, zoologia, medycyna i jej pochodne dziedziny, a także swoiste novum, czyli badanie ras ludzkich w czym uzyskiwał pomoc w specjalnie do tego utworzonej instytucji Rasse- und Siedlungshauptamt der SS (Główny Urząd od spraw Rasy i Osadnictwa SS - RuSHA).Heather Pringle wprowadza również w zagmatwany i tajemniczy klimat polityczno-społeczny III Rzeszy. Dzięki temu zabiegowi, czytający ma możliwość lepszego rozumienia postępowania ludzi zatrudnionych w instytucie. A trzeba powiedzieć, że były to persony różnego typu, od prawdziwych intelektualistów akademickich i specjalistów w swej dziedzinie, poprzez ludzi zaślepionych dziwaczną ideologią, karierowiczów, złodziei, kombinatorów, po fanatyków, na szarlatanach o wyjątkowo skrzywionej psychice kończąc.Niestety martwi miękka oprawa, która przy łącznej liczbie 382 stron może ulec zniszczeniu, zarówno na grzbiecie książki, jak i na jej rogach. Rzeczą, która według mojego przekonania działa na niekorzyść, to przypisy na końcu publikacji. Jest ich znaczna ilość z podziałem na rozdziały. Są to odnośniki posiadające informacje bibliograficzne, ale też i takie, które niosą ze sobą wiele pożytecznych informacji tekstowych. Stale więc trzeba wertować książkę do samego końca, co niestety utrudnia jej czytanie. Biorąc do tego miękką oprawę i sporą ilość stron, książka rychło ulega deformacji.Książka wzbogacona została o krótkie noty biograficzne osób pojawiających się najczęściej na jej kartach. Również zwraca uwagę obszerna bibliografia podzielona na źródła ( wywiady, archiwalia) oraz na wybraną literaturę. Utwierdza to w przekonaniu, iż Autorka w tej materii dokonała wręcz tytanicznej pracy. Tom posiada również dwie wkładki ze zdjęciami dobrej jakości wyeksponowanymi na papierze kredowym. Wydawcy nie zapomnieli o mapach, które okazują się być pomocne podczas lektury.

Podróże z Herodotem to publikacja niezwykła. Powstała u schyłku życia wielkiego polskiego reportażysty i korespondenta - Ryszarda Kapuścińskiego (w 2004 roku). Obok wspomnień z licznych podróży po świecie, które stanowią kanwę zbioru artykułów, autor szczegółowo opisuje swoje wieloletnią lekturę Dziejów Herodota, dzieląc się refleksjami natury filozoficznej, etycznej i kulturowej.W zbiorze esejów/opowiadań mamy do czynienia z dwoma czasami akcji. Pierwszy - to okres pracy dziennikarskiej autora. Odwiedzamy wraz z nim Indie, Chiny czy liczne kraje afrykańskie. Kapuścińskiemu we wszystkich podróżach towarzyszy dzieło Herodota, dlatego druga płaszczyzna przenosi czytelnika w czasy starożytne, między innymi czasy wojen grecko-perskich i rządów króla Kserksesa.Reportażysta, cytując fragmenty antycznych Dziejów, odsłania sposób swej interpretacji. Poświęca temu wiele miejsca w utworze. Zastanawia się jak tworzył Herodot, co nim kierowało, jak docierał do źródeł i jakim był człowiekiem. Wieloletnie obcowanie z tym historykiem sprawia, że Kapuściński "zaprzyjaźnia" się z nim. Zbiór esejów to z jednej strony wielki hołd oddany antycznemu twórcy, z drugiej próba refleksji o sobie samym i własnej metodzie twórczej.Podróże z Herodotem to nie tylko zbiór reportaży, antycznych opowieści, przemyśleń autora. To książka zawierająca refleksje o świecie i jego postrzeganiu. Przede wszystkim o występowaniu wielości kultur i podejściu do "Innego". Kapuściński uczy, że nie ma kultur lepszych i gorszych, szacunek należy się każdej, zaś znajomość odmiennych zwyczajów, tradycji, opowieści, pozwala zrozumieć lepiej nas samych.

Najnowsza książka świetnego dziennikarza, twórcy programu publicystycznego "Co z tą Polską?", mogłaby nosić tytuł "Leksykon elit politycznych IV RP", bo choć niejednokrotnie Tomasz Lis odwołuje się do zagadnień i haseł wcześniejszych, to jednak przede wszystkim próbuje ukazać, jak w ciągu ostatnich lat zmienił się język polskiej polityki. A zmienił się drastycznie. Niestety - na gorsze. "W naszej polityce kampania wyborcza toczy się zawsze. Nigdy nie ma więc miejsca na kompromis i umiar, a zawsze jest wielka przestrzeń dla demagogii i brutalności" - te słowa chyba najlepiej podsumowują przyczyny brutalizacji języka polskiej polityki. Zresztą, czym jest kampania wyborcza, mówił bez ogródek jeden z najbardziej brutalnych polityków - Andrzej Lepper; "W kampanii trzeba rzucać proste hasła, by dotrzeć do ludzi, pewne rzeczy wyostrzyć, podkręcić". "Ciemny lud to kupi" - miał powiedzieć z kolei "bulterier braci Kaczyńskich" - Jacek Kurski. Tak właśnie rodzą sięokreślenia "łże - elity", "złodziejska prywatyzacja", "Rywinland", "układ", hasła "dziadek w Wehrmachcie", "Balcerowicz musi odejść" czy "rżnąć głupa". Jak powstały, kiedy i w jakich okolicznościach użyto ich po raz pierwszy, a także - o czym świadczą owe określenia - te problemy porusza w swej książce Tomasz Lis. Ale obok haseł opisuje też praktyki i techniki stosowane w polskim sejmie. Zabiegi erystyczne, jak posługiwanie się określeniami "wola polityczna", "interes narodowy", czy też zabiegi polityczne - "dyskontynuacja" czy "wrzutka ustawowa". Publicysta wymienia, analizuje i opisuje problemy polskiej polityki. Wskazuje także sprawców, odpowiadających za powstanie poszczególnych patologii. Najmocniej za brutalizację języka obrywa się oczywiście Prawu i Sprawiedliwości. Ale równocześnie Lis wytyka SLD afery, jakie miały miejsce za rządów Leszka Millera, Platformie Obywatelskiej i Donaldowi Tuskowi wypomina fatalnie prowadzoną kampanię wyborczą i bezsilność oraz brak pomysłu na działalność w opozycji, Lepperowi warcholstwo, Wałęsie - fakt, iż otaczał się często nieodpowiednimi ludźmi. To zresztą nie wszystkie zarzuty, nie wszystkie partie i nie wszyscy politycy, o których wspomina Lis. Książka składa się z bardzo wielu króciutkich rozdziałów, których tytuły ułożone są w kolejności alfabetycznej - stąd narzucające się skojarzenia ze słownikiem czy leksykonem. Każdy z tytułów jest hasłem wyborczym, bon motem lub pojęciem powszechnie stosowanym przez polskich polityków. Jednak treść poszczególnych "artykułów hasłowych" nie jest już, bynajmniej, "słownikowa". Właściwie, każdy z nich mógłby zostać opublikowany jako odrębny felieton. Są bowiem błyskotliwe, lapidarne, napisane z ogromnym poczuciem humoru i zakończone błyskotliwymi pointami, ale równocześnie. kompletnie nieprzydatne z punktu widzenia naukowca - socjologa, językoznawcy czy politologa. Nie ma w nich bowiem terminologii naukowej, wnikliwości badawczej ani konkretu. Jest za to doskonały, przystępny język i znakomita znajomość najnowszej historii Polski. Zasadniczą wadą książki Lisa jest to, że choć poszczególne rozdziały mogą zachwycać, całość wydaje się mało wyrazista. Lis bowiem nazywa po imieniu problemy i patologie życia politycznego, bezlitośnie piętnuje sejmowe chamstwo (sic!) i warcholstwo (sic!), przedstawia dowody na to, jak ostatni rok rządów Pis podzielił Polaków i sprawił, że o polityce rozmawia się wyjątkowo plugawym językiem, ale równocześnie nie ukazuje ani przyczyn tego stanu rzeczy, ani też sposobów wyjścia z tak fatalnej sytuacji, nie przedstawia racjonalnych rozwiązań. Stawia diagnozę, nie aplikuje lekarstw. A po niedoszłym kandydacie na Prezydenta RP i człowieku, który drugi już rok pyta "Co z tą Polską?", ciesząc się ogromnym autorytetem i szacunkiem Polaków, moglibyśmy oczekiwać dużo więcej.

POZNAJ KULISY SUKCESÓW ELITARNEJ POLICYJNEJ JEDNOSTKI ŚLEDCZEJ Z KRAKOWA.

Podobno ludziom zdarza się znikać bez śladu. Podobno istnieje coś takiego jak zbrodnia doskonała. Podobno czas leczy rany.
W policyjnych statystykach zaginięć kryje się mroczny sekret - "ciemna liczba zabójstw".

"Archiwum X" to pierwsza w Polsce jednostka rozwiązująca po latach niewyjaśnione sprawy kryminalne. Udowadnia, że nic, a zwłaszcza ludzie, nie ginie bez śladu. Że sprawiedliwość w końcu dopadnie każdego mordercę. Że sumienia nie da się zagłuszyć. Że najbardziej przerażające historie pisze samo życie.

Dzięki doskonałemu wyczuciu ludzkiej psychiki, nowoczesnym metodom śledczym, wytrwałości i zaangażowaniu krakowscy policjanci odnoszą spektakularne sukcesy, obalając mity i stereotypy na temat policji. W książce "Polskie Archiwum X" po raz pierwszy zdradzają sekrety swojej pracy, wciągając czytelnika w niebezpieczną grę, której stawką jest prawda.