Autor przez 12 lat badał archiwa CIA i w utajnionym miejscu spotykał się z Ryszardem Kuklińskim. W 1992 roku przeprowadził wywiad-rzekę z pułkownikiem. W opinii Weisera Kukliński jest bohaterem, który w znaczący sposób przyczynił się do rozmontowania sowieckiej machiny militarnej, narażając życie. Wypowiedzi pułkownika autor weryfikował m.in. w rozmowach z wieloma oficerami CIA. Rozmawiała też z generałami Jaruzelskim, Kiszczakiem i Siwickim. Książka zawiera wiele nigdy wcześniej nie ujawnionych szczegółów dotyczących działalności CIA. Pokazuje, jak ważne są źródła osobowe i praca ludzi dla powodzenia tajnych misji.

Wspomnienia dowódcy Rejonu Umocnionego Hel z września 1939 roku.

Prawdziwa i ścisła rekonstrukcja czterech dramatycznych przypadków, w których główną rolę odegrali samozwańczy "zbawiciele", oszuści handlujący odwieczną ludzką tęsknotą za dostaniem się do nieba albo innego miejsca szczęśliwości wiecznej.

Kto może zostać świadkiem koronnym? W jaki sposób odbierane są wyjaśnienia, a następnie zeznania od takiej osoby? Na czym polega np. metoda przesłuchania FBI? Na jakim etapie i kto decyduje o przyznaniu statusu koronnego? Czy koronny to zawsze twardy gangster, a może ktoś, kto ratuje za wszelką cenę swoją skórę? I wreszcie - jak wygląda życie tych, którzy dbają o jego bezpieczeństwo - policjantów. Szukając odpowiedzi na te pytania, Gabriela Jatkowska przeprowadziła dziesiątki rozmów z ludźmi z obu stron barykady: świadkami koronnymi, adwokatami, kryminologami, policjantami, sędziami, dając czytelnikowi możliwość wglądu w świat, o którego istnieniu nie wiemy prawie nic.

Forsyth opisuje dzieje Biafry, państwa afrykańskiego, które w wyniku oburzających represji oddzieliło się od Nigerii. Autor dba o tło historyczne i wdraża czytelnika w dzieje młodego państwa od samego początku, czyli od przypadkowych odkrywców i piratów, poprzez kolonię brytyjską, aż do roku 1960, kiedy to Nigeria uzyskała niepodległość. Jak każde młode państwo przeszła przez nieuniknione zamachy stanu, dyktaturę wojskową i w końcu, w wyniku tarć plemiennych, doprowadziła do rozpadu sztucznie stworzonego terytorium. Do tego momentu książka jest klasycznym podręcznikiem historii, rojącym się od dat, suchych faktów i obco brzmiących nazw własnych, niemożliwych do zapamiętania i rozróżnienia. Potem powstaje Biafra, a Forsyth zamienia się w jej najzagorzalszego propagandystę. Reportaż staje się nagle hymnem pochwalnym niezrównanego Emeka Ojukwu - wojskowego, który przejął dowództwo nad separatystami. Autor opisuje bezdenną głupotę, sprzedajność, krótkowzroczność i bestialskośc Nigerii, a także rządu Brytyjskiego. Tak, jak Biafrańczycy są dobrzy i wspaniali, tak Wielka Brytania wespół z Nigerią jesł zła, okrutna i podła. Właściwie Nigeryjczycy reprezentują całą gamę przywar ludzkich, nie ma tu żadnych cieni i niuansów, nie ma nawet pojedynczych jednostek, które może jednak nie do końca chciały zagłodzić i wymordować całe plemię Ibo oraz ich popleczników. Tu właśnie pojawia się problem. Z jednej strony wina Nigerii (a także całego świata, który nie zareagował) jest bezsprzeczna, jednak bałwochwalczy zachwyt Forsytha staje się w pewnym momencie parodią argumentów, mających służyć słusznej sprawie. Z rozpędu autor wpada w pułapkę jednostronności, podkopującą jego wiarygodność. Fakty są jednak po jego stronie. Czytelnik co i raz zamiera ze zgrozy, mając przed oczami mordowanie milionów Afrykańczyków - Nigeria zgotowała separatystom prawdziwą rzeź, w której najbardziej ucierpieli ci, którzy nie mogli uciekać, czyli dzieci, starcy, ciężarne i karmiące kobiety. Wszyscy, którzy zawsze są objęci przynajmniej pozorną ochroną. Wiadomo, że podczas wojny giną cywile. Jednak celowe udaremnianie dostaw żywności, mogące uratować tysiące dzieci i strzelanie do wszystkich "mężczyzn powyżej dziesiątego roku życia" to już nie jest wojna, tylko ludobójstwo. Los zgotowany Biafrze bez żadnej przesady można porównać do losu Żydów podczas II wojny światowej. Forsyth całkiem słusznie gotuje się z oburzenia i wcale tego nie kryje; ciska gromy na każdego, kto nie przyczynił się walnie do pomocy umierającym. Działania rządów skądinąd cywilizowanych krajów ocenia jako skandaliczne, wskazuje winnych palcem, nie siląc się na obiektywizm. Z pewnością warto poczytać o wojnie afrykańskiej, pomyśleć o innych konfliktach zmyślnie pominiętych przy tworzeniu programu nauczania historii współczesnej, uświadomić sobie jak daleko w lesie jesteśmy, jeżeli chodzi o równość, prawo, pomoc i humanitaryzm; cywilizacyjne zdobycze, którymi tak się szczycimy na papierze. Z punktu widzenia literackiego lektura to żadna, ale z moralnego jak najbardziej rekomendowana.

Ostatnia książka Teresy Torańskiej, którą sama autorka uważała za jedną z dwóch, obok "Onych", najważniejszych w jej dorobku. Zbiór rozmów (kilku już opublikowanych i wielu zrobionych na potrzeby tej książki, które nigdy nie ukazały się w druku) składa się na obraz Polski "posmoleńskiej" - jak ta katastrofa wpłynęła na społeczeństwo, polityków, ludzi związanych ze sprawą smoleńską i przyszły kształt życia politycznego w Polsce. Teresa Torańska pracowała nad tą książką do końca, nie zdążyła zrobić jeszcze kilku wywiadów, ale materiał, który pozostawiła, jest ważną diagnozą dzisiejszej Polski.

To opowieść o tym, co wydarzyło się w Smoleńsku tuż po katastrofie, gdy biegliśmy w stronę szczątków samolotu, wierząc, że jednak ktoś przeżył. O tym, co działo się tam przez kilka następnych dni. O tysiącach Rosjan, którzy dzień i noc przychodzili, by złożyć biało-czerwone kwiaty. O wciąż zadawanym pytaniu: Jak to możliwe? O niezwykłym, milczącym pożegnaniu prezydenta na pustym lotnisku i o tłumach stojących na trasie przejazdu konduktu z Okęcia do pałacu Namiestnikowskiego. O ludziach, którzy byli tam także potem, gdy miasto zamierało, patrząc na dziesiątki kolejnych trumien. O tym, jak po kilku godzinach od zapalenia pierwszej świeczki na Krakowskim Przedmieściu zapłonęły ich tam tysiące. O pogrzebach, które okryły żałobą tyle polskich miast. Nikt nie wie, co w nas zostanie z tych niezwykłych dni. Czy będziemy lepsi? Czy będziemy inni? Ale na pewno warto te dni pamiętać.

Spiżowa brama jest wielkim esejem, spisanym w formie dziennika, zajmującym się sprawami Watykanu, głównie czysto ziemskimi, ukazującymi w sposób wnikliwy mechanizm władzy za czasów pontyfikatu papieża Piusa XII, zdecydowanego autokraty. Świetna znajomość przedmiotu, ironia, umiejętność charakteryzowania ludzi, spotkania, rozmowy złożyły się na pasjonującą opowieść o naszej epoce.

Najsłynniejszy polski negocjator policyjny, który pracował przy blisko 50 porwaniach dla okupu, zdradza kulisy pracy w polskiej policji.
Ratowanie samobójców, uprowadzenia, zagrożenia terrorystyczne, pogoń za bandytami, wykrywanie zabójstw, a drugiej strony korupcja, współpraca ze światem przestępczym, degeneracja moralna, alkoholizm, eskapady do agencji towarzyskich. Wszystko w klimacie "odnowionej, demokratycznej III Rzeczypospolitej", która wciąż przypomina PRL. Historie, które szary obywatel zna tylko z filmów, takich jak "Drogówka" czy "Psy" teraz okazują się rzeczywistością.

Zbiorowa biografia ludzi z najbliższego otoczenia Stalina - i portret samego Stalina. Autor wykorzystał nowe dokumenty archiwalne, nie publikowane wspomnienia i wywiady ze świadkami wydarzeń, które przeprowadził w czasie swoich podróży do Rosji i byłego imperium radzieckiego.Simon Sebag Montefiore brytyjski dziennikarz i pisarz, autor m.in. głośnej książki Prince of Princes: Life of Potemkin, studiował historię w Cambridge. W latach dziewiędziesiątych podróżował po byłym imperium radzieckim, odwiedził Kaukaz, Ukrainę i Azję Środkową. Wiele pisał na temat Rosji dla "Sunday Timesa", "New York Timesa" i "Spectatora". Jest także prezenterem telewizyjnych filmów dokumentalnych.