Śmierć Władysława Sikorskiego wstrząsnęła Polakami w okupowanym kraju i za jego granicami. Był to kres nadziei na wolną powojenną Polskę i początek nie gasnącego do dziś sporu o przyczynę tej tragedii. W Zamachu Tadeusz Kisielewski, opierając się na komputerowych analizach ostatniego lotu liberatora Sikorskiego i nie publikowanych dotąd źródłach, dowiódł przede wszystkim, że premier polskiego rządu na wychodźstwie nie zginął w wypadku, lecz że go zamordowano. W Zabójcach - dzięki relacjom osób, które z różnych przyczyn nie wypowiadały się w tej sprawie, choć wiele mogły wyjaśnić, a także nowym odkryciom archiwalnym - autor znacznie poszerza naszą wiedzę o ludziach, przez których zapewne poniósł śmierć Władysław Sikorski. Kreśląc frapujący obraz politycznego i wywiadowczego pola bitwy okresu II wojny światowej, nieustępliwie podąża tropem zabójców oraz ich mocodawców. Ślady prowadzą na Kreml, do brytyjskiego MSZ, lecz także ku kręgom polskiego wywiadu...

Najnowsza książka dotycząca śmierci generała Władysława Sikorskiego. Wypadek czy zamach? Spór na temat przyczyny śmierci Władysława Sikorskiego toczy się już ponad sześćdziesiąt lat, odkąd z Morza Śródziemnego wyłowiono ciało generała i osób towarzyszących mu w jego ostatnim locie.Do niedawna jednak badacze, nie dopuszczani przez rząd brytyjski do materiałów archiwalnych, które mogłyby wiele, jeśli nie wszystko, wyjaśnić, skazani byli głównie na domysły i - jak zwolennik tezy zamachu David Irving, autor "Wypadku" - mogli się poważyć jedynie na zawoalowane sugestie.

Żaden dyktator nie działa sam. Sam nie rządził nawet Stalin. Od lat dwudziestych do jego śmierci towarzyszył mu zespół doradców, którego skład prawie się nie zmieniał, jednak jego członkowie nie mogli czuć się bezpieczni, widząc, jak ofiarami czystek padają krewni i zaufani podwładni dyktatora. Strach towarzyszył im nieustannie, a terror mógł wymknąć się spod kontroli.Sheila Fitzpatrick przedstawia postaci dobrze znane i te, o których dziś niewielu już pamięta. Ławrientij Beria, szef NKWD, który niedługo po śmierci Stalina został oskarżony przez resztę kręgu zaufanych o szpiegostwo i wkrótce rozstrzelany. Wiaczesław Mołotow, który - mimo że jego żona została aresztowana i wydalona z Rosji - nigdy nie przestał być lojalny wobec partii i jej przywódcy. Grigorij Ordżonikidze, który zajmował się przemysłem ZSRR, Andriej Andriejew, który podróżując do miejsc zsyłek, słuchał Beethovena na przenośnym gramofonie, i Nikita Chruszczow, który po śmierci Stalina nie tylko zajął jego miejsce, ale też odciął się od niego słynnym referatem wygłoszonym na XX Zjeździe KPZR.Portrety współpracowników Stalina noszono w pochodach pierwszomajowych obok jego portretu, a nazwiskami nazywano miasta, fabryki, kołchozy i instytucje kultury w całym kraju. Ale potem przyszła destalinizacja, jeszcze później - pierestrojka. Miasto Mołotow znów stało się Permem, Woroszyłowgrad Ługańskiem, a Żdanow Mariupolem. Kujbyszew, który w trakcie II wojny światowej pełnił funkcję tymczasowej stolicy, wrócił do nazwy Samara. W atlasach zostali tylko Kalinin i Kirow, zapewne przez przeoczenie. Kirow zachował miasto i obwód kirowski. Kalinin stracił wprawdzie Twer na zachodzie kraju, ale zachował Kaliningrad.Nazwiska Stalina nie da się wymazać z pamięci, ale jego towarzyszy następne pokolenia nie będą już pewnie pamiętać

IV rozbiór Polski - sformułowanie używane przez historiografię polską oraz przez publicystykę polską i rosyjską dla podziału terytorium państwa polskiego po jego upadku w 1939 roku w wyniku współdziałania dyplomatycznego i militarnego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i III Rzeszy przed i po wybuchu II wojny światowej.Terminu "IV rozbiór Polski" używali jeszcze przed wybuchem II wojny światowej dyplomaci radzieccy i niemieccy: "Nie widzę dla nas innego wyjścia, jak czwarty rozbiór Polski." - Władimir Potiomkin - zastępca ludowego komisarza spraw zagranicznych ZSRR, 4 października 1938 "Polacy czują się pewni siebie, bo liczą na poparcie Francji i Anglii i na pomoc materiałową Rosji, ale mylą się. Tak jak Hitler nie uważał za możliwe załatwić sprawy Austrii i Czechosłowacji bez zgody Włoch, tak nie myśli on dziś o tym, by załatwić spór polsko-niemiecki bez Rosji. Były już trzy rozbiory Polski; zobaczycie czwarty!" - Karl-Heinrich Bodenschatz - generał Luftwaffe i bliski współpracownik Hermanna Göringa, 6 maja 193923 maja 1939 Adolf Hitler na zebraniu wysokich rangą wojskowych powiedział, że zadaniem Niemiec będzie wyizolowanie Polski. 22 sierpnia 1939 roku przed najwyższym dowództwem Wehrmachtu wyraźnie wytyczył cel-zniszczenie Polski: mowa jest nie o zdobyciu określonego terytorium czy nowej granicy, ale o zniszczeniu wroga. Józef Stalin chciał odzyskać utracone w trakcie rewolucji październikowej i wojny domowej terytoria byłego Imperium Rosyjskiego.Bezpośrednio przed wybuchem II wojny światowej 23 sierpnia 1939 został podpisany paktu Ribbentrop-Mołotow, który był podstawą współdziałania III Rzeszy i ZSRR po wybuchu wojny.1 września 1939 roku rozpoczęła się agresja III Rzeszy na Polskę, a 17 września - agresja ZSRR na Polskę. Agresorzy część okupowanego przez siebie terytorium II Rzeczypospolitej przekazali, wbrew prawu międzynarodowemu, innym państwom: Niemcy przekazały 21 listopada 1939 część terytorium Polski okupowanego przez Wehrmacht (Spisz i Orawa) Słowacji, zaś ZSRR część terytorium Polski okupowanego przez Armię Czerwoną (Wilno z okręgiem) przekazał 10 października 1939 Litwie. Akty prawne rozporządzające terytorium II Rzeczypospolitej jako sprzeczne z ratyfikowaną przez Niemcy i Rosję Konwencją haską IV (1907) były nieważne w świetle prawa międzynarodowego i nie były uznawane zarówno przez Rząd RP na uchodźstwie jak i państwa sojusznicze wobec Polski, a także państwa trzecie (neutralne) przez cały czas trwania II wojny światowej.Wobec wydarzeń po 17 września 1939 - podział państwa polskiego przez Rzeszę Niemiecką i ZSRR - sprzymierzone z Polską Wielka Brytania i Francja (które na napaść hitlerowską zareagowały 3 września formalnym wypowiedzeniem wojny Niemcom bez podjęcia działań wojennych, tzw. "dziwna wojna") ograniczyły się do słownego potępienia działań ZSRR odmawiając uznania jakoby państwo polskie i jego rząd faktycznie przestały istnieć, jak uzasadniał napaść Mołotow.