Polskie Państwo Podziemne nie zdało egzaminu, twierdzi autor Paktu Ribbentrop-Beck, książki, która zachwiała świadomością historyczną Polaków. Swoje koncepcje, zamiast na realiach, kierownictwo naszego podziemia oparło na złudzeniach i pobożnych życzeniach. Nakazując wspierać oddziałom AK wkraczającą do Polski Armię Czerwoną, dopuściło się kolaboracji z wrogiem. Był to obłęd. Komenda Główna AK wydała bowiem w ten sposób swoich żołnierzy w ręce sowieckiej bezpieki. Tysiące z nich zapłaciły za to najwyższą cenę.Apogeum tego obłędu była decyzja o wszczęciu Powstania Warszawskiego. Zryw ten, choć bohaterski, nie miał najmniejszych szans powodzenia. Spowodował za to gigantyczne straty: zagładę 200 tysięcy Polaków, zburzenie stolicy - wraz z bezcennymi skarbami kultury - i zniszczenie AK. Jedynej poważnej siły, która mogła się przeciwstawić sowietyzacji Polski. Było to spektakularne, ale bezsensowne samobójstwo. Powstanie Warszawskie okazało się najlepszym prezentem, jaki mógł sobie wymarzyć Stalin.

Mimo że "Ostatnia defilada" należy do tego samego cyklu, to pod pewnymi względami odbiega od tego, z czym mieliśmy do czynienia do tej pory. Poprzednie książki koncentrowały się na udowodnieniu tezy autora, jakoby Związek Radziecki szykował się do uderzenia na hitlerowskie Niemcy w lipcu 1941 roku, a który to plan został pokrzyżowany przez niemieckiego dyktatora, kiedy 22 czerwca rozpoczęła się operacja "Barbarossa". Niemcy co prawda tę wojnę przegrali, ale straty zadane Armii Czerwonej na jej początku oraz przedłużający się czas jej trwania spowodował, że w 1945 roku pod panowaniem ZSRR znalazł się jedynie Europa Środkowo-Wschodnia, a nie cała, aż do Atlantyku, jak to było przewidziane w radzieckich planach.Najnowsza książka Suwowora nie przedstawia nowych faktów na potwierdzenie tej tezy - można powiedzieć, że jest uzupełnieniem trzech poprzednich. Autor koncentruje się w niej na odpieraniu kontrargumentów wobec swojej teorii, uściśla pewne fakty i dodaje do nich nowe, ale niemające tak kluczowego znaczenia. Służą bardziej ostatecznemu wytrąceniu broni z rąk oponentów. Wygląda to mniej więcej, tak jakby autor chciał im przekazać: "w poprzednich książkach zawarłem wystarczająco dużo przekonywających argumentów, ale skoro sięgacie po coraz to nowe oskarżenia to patrzcie - tu, tu i tu się mylicie, a tu zwyczajnie kłamiecie". Choć być może powinno być odwrotnie bo ujawnionych przez Suworowa kłamstw jest tam znacznie więcej niż pomyłek.Zajmuje się obalaniem wypowiedzi przeciwników, ale nie tylko. Książka ma o wiele bardziej ogólny charakter od swoich poprzedniczek. Tu nie istnieje tylko jeden główny wątek, którym był plan radzieckiej ofensywy na zachód w celu podboju Europy. Co prawda i tu przez cały czas ta myśl kołacze nam się w pamięci, jednak na kartach książki nie zajmuje on wszystkich stron. Autor porusza także inne wątki z okresu przed II wojną światową, które w czasie istnienia Związku Radzieckiego stanowiły część oficjalnej propagandy wykorzystywanej do manipulacji obywatelami tego kraju, ale także i obcokrajowcami. Znajdziemy tu rozdziały poświęcone paktowi Ribbentrop-Mołotow, strategicznym koncepcjom Michaiła Tuchaczewskiego czy roli ZSRR w hiszpańskiej wojnie domowej. Wszystkie były, a często są nadal, w jakiś sposób zakłamywane.A kto kłamie? Rosyjscy politycy, generałowie, historycy. Co ciekawe, w swoich kłamstwach wspomagani są przez historyków amerykańskich, którzy mają własne cele w zakłamywaniu radzieckiej historii. Jakie? Tego dowiecie się z książki. Podobnie jak dowiecie się, dlaczego Trocki zginął dopiero w 1940 roku, a także jak wyglądała radziecka biurokracja w wywiadzie i resortach pokrewnych i wiele innych rzeczy.Jak zwykle u Suworowa jest to podane w bardzo przyjemnej formie, która jest jedną z największych atutów jego książek. Oczywiście interesująca tematyka swoje robi, ale bez tego charakterystycznego sarkastyczno-ironicznego stylu nie byłoby to równie dobre. Dzięki temu "Ostatniej defilady" się nie czyta. Ją się ją chłonie.Tradycyjnie już w przypadku Rebisu do technicznej strony wydania nie można mieć zastrzeżeń. Pewnym novum jest pojawienie się przypisów od konsultanta wojskowego, który wyjaśnia pewne techniczne aspekty spraw poruszonych przez autora, a także ukazuje związane z nimi polonica.Jest to książka jak najbardziej godna polecenia, jednak nieco inaczej niż to było przy poprzednich wydania z tej serii, w tym wypadku bardzo przydaje się znajomość treści poprzednich części cyklu. Można ją oczywiście czytać także osobno, jednak w takim wypadku pełny jej odbiór będzie niepełny. No cóż, taki jest już urok wydań wielotomowych.

Związek Radziecki rwał się do panowania nad światem, a Wielką Wojnę Ojczyźnianą wymyślono po to, żeby ukryć tę klęskę - mówi w "Ostatniej republice" Wiktor Suworow."Wielką Ojczyźnianą wymyślono po to, żeby raz na zawsze, po wieki wieków usprawiedliwić okupację Europy. Po to, żeby ukryć cel wojny: Związek Radziecki rwał się do panowania nad światem. Owo panowanie chciano sobie zapewnić cudzymi rękami. Hitler miał zmiażdżyć Europę, a Stalin nieoczekiwanym uderzeniem wyzwolić ją spod władzy Hitlera. (...) Hitler zburzył plan Stalina. I wszystko runęło. Wielką Ojczyźnianą wymyślono po to, żeby ukryć tę klęskę".

Marcjanna Fornalska (1870-1963) urodziła się w Łopienniku pow. Krasnystaw w rodzinie chłopskiej. Była matką sześciorga dzieci. Całe swoje życie podporządkowała dążeniu do kształcenia ich mimo skrajnego ubóstwa. Fornalska przeżyła dwie wojny światowe, była świadkiem zwycięstwa rewolucji w Rosji. Kiedy po wszystkich burzach historii, które przyszło jej przeżyć w kraju i poza nim, wróciła w 1945 r. do Lublina, towarzyszyła jej tylko córka Felicja. Pozostałe dzieci - wśród nich wybitna działaczka KPP i PPR Małgorzata Fornalska - zginęły.Przekaz życia ponad osiemdziesięcioletniej kobiety, niepiśmiennej prawie, lecz obdarzonej niepospolitą indywidualnością, jest niezwykłym źródłem wiedzy o ostatnich dziesiątkach lat XIX w. i pierwszym pięćdziesięcioleciu naszego stulecia. Świetna pamięć, ogromne doświadczenie życiowe i wrodzony talent literacki pozwoliły autorce stworzyć książkę o wielkiej wartości historycznej, społecznej, obyczajowej, moralnej.

W czerwcu 1945 roku, kiedy Moskwa świętuje zwycięstwo nad Niemcami, na Moście Kamiennym w pobliżu Kremla dwoje nastolatków ginie od kul wystrzelonych z pistoletu. Byli dziećmi wysokich sowieckich dygnitarzy, uczniami najbardziej elitarnej szkoły w Moskwie.

Morderstwo? Samobójstwo? Spisek przeciwko Stalinowi?

Tajna policja aresztuje kolegów ofiar. Rozpoczyna się kierowane przez samego Stalina śledztwo, które ujawnia starannie skrywane romanse i sekrety ich rodziców oraz innych osób z najbliższego kręgu Wodza.

W tej opartej na faktach powieści występuje szereg postaci historycznych: sowieckich polityków, generałów, oficerów tajnej policji.

Niektórzy bohaterowie Pewnej zimowej nocy pojawili się już na kartach Saszeńki.

Wspomnienia z czasów wojny premiera Rządu RP na uchodźctwie, Stanisława Mikołajczyka

"Mój ojciec zabił tyle ludzi, łącznie z moim wujkami i ciociami. Nigdy mu tego nie wybaczę. Zniszczył mi życie. Gdziekolwiek się znajdę, zawsze będę jego więźniem politycznym".Swietłana (1926‒2011), córka Stalina, życie miała równie burzliwe jak tragiczne. Egzaltowana, zmienna, często wielkoduszna, niekiedy dzielna, zawsze jednak nękana przeszłością, przez całe życie nosiła piętno córki człowieka odpowiedzialnego za śmierć milionów ludzi. Jej dzieje, od pierwszych kroków na Kremlu poprzez lata drugiej wojny światowej aż po ucieczkę na Zachód i smutną starość w Stanach Zjednoczonych, to zarazem przedstawienie historii komunistycznej Rosji. Wrażliwe pióro Beaty de Robien kreśli losy kobiety złamanej, której życie było wieczną tułaczką, ona jednak z energią podsycaną rozpaczą i pełną optymizmu naiwnością próbowała do ostatniego tchu stanąć na nogi.Pasjonująca biografia oparta na świadectwach licznych uczestników wydarzeń i niepublikowanej korespondencji, na polskich i rosyjskich archiwach, a także na dokumentach odtajnionych ostatnio przez FBI i CIA.

Pozycja poświęcona poległym, zamordowanym oraz tym wciąż żyjącym obywatelom polskim z Wilna i Wileńszczyzny, z Kresów II Rzeczpospolitej Polskiej. Stanowi zbiór fragmentów wspomnień, listów, notatek, informacji o ofiarach represji, przekazów rodzinnych, materiałów archiwalnych.Autorowi udało się w wyjątkowy sposób przybliżyć dramatyczną i okrutną historię ziem nękanych przez dwa totalitaryzmy oraz skomplikowanych i niejednoznacznych relacji polsko-litewskich. Nie pomija przy tym trudnych kwestii związanych ze zbrodnią katyńską czy terrorem NKWD.

Autor penetruje kolejny rozdział historii świata: po II wojnie światowej. Konflikty, walkę wywiadów, rozgrywki polityków.Wszystkie występujące postacie są autentyczne, a dialogii oparte na źródłach historycznych.

Druga po bestsellerowych Żydach książka z obrazoburczego cyklu autora Obłędu ’44 i Paktu Ribbentrop-Beck. Stawia on w niej szokującą tezę: bolszewizm był gorszy od nazizmu, a Stalin gorszy od Hitlera. I na potwierdzenie tej tezy ma mocne argumenty.

Piotr Zychowicz opisuje zapomniane bestialskie zbrodnie popełnione przez Sowietów oraz wojnę wywiadowczą między II RP a ZSRS. W Sowietach znalazły się też opowieści o wielkich prowokacjach KGB i krwawych wewnętrznych czystkach. O gwałcicielach z Armii Czerwonej i kanibalach z łagrów GUŁagu. Autor rozprawia się również z mitami "wielkiej wojny ojczyźnianej", które stanowią fundament polityki historycznej współczesnej Rosji.

Sowieci to najbardziej antykomunistyczna książka wydana w III Rzeczypospolitej.