Obecna sytuacja w Polsce przypomina lata czterdzieste. Dużo mi o tym opowiadał Tadeusz Konwicki, kiedy rozmawialiśmy o początkach PRL-u. Zmieniły się relacje między ludźmi, ludzie zmienili nazwiska, a ulice zmieniły nazwy. Teraz jest bardzo podobnie. Różnica jest taka, że wtedy było dużo fizycznej przemocy, ludzie mieli broń, umieli jej używać. To było tuż po wojnie, kiedy ludzie zobojętnieli na przemoc albo się do niej przyzwyczaili. Konflikty rozwiązywało się przemocą, a potem donosem. Teraz jest inaczej, ale podobny jest ten strach.

Rozmowy Anne Applebaum i Pawła Potoroczyna, które złożyły się na tę książkę, zostały nagrane w Chobielinie latem 2019 roku. Prowadzone były w języku polskim.

W tej książce Karol Modzelewski, wybitny historyk (autor m.in. Barbarzyńskiej Europy ), a w czasach PRL współautor - z Jackiem Kuroniem - Listu otwartego do partii (1965), jeden z duchowych przywódców buntu młodzieży studenckiej w marcu 1968 r., i jeden z ojców-założycieli pierwszej "Solidarności" (1980-1981), rachuje się z politycznymi doświadczeniami swojego pokolenia i środowiska.
Przedstawiony w książce bilans zwycięstw i klęsk tego środowiska odbiega od wersji prezentowanej zazwyczaj przy uroczystych okazjach.
Autobiograficzna perspektywa nadaje refleksjom autora ton osobisty, mimo to jednak, a może dzięki temu, otrzymujemy żywy i oryginalny obraz najnowszej historii Polski. Karol Modzelewski wie, że autobiografii przystoi autoironia, toteż narrację o sprawach bardzo poważnych ubarwiają anegdoty - jak choćby o gafie popełnionej przez autora w rozmowie z prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim podczas dekoracji Orderem Orła Białego. Wiele tu także informacji nieznanych, a ważnych.
Książkę czyta się dobrze i z pożytkiem dla rozumienia naszej wspólnej historii, naszych bliźnich i siebie samych.