- Cześć, Pinku!
- Cześć!
- Pink jest.
- Jestem stworem, niebieskim stworem. Mam nos z futerkiem i jedno ucho okrągłe, a drugie spiczaste. Lubię piec babeczki, robić niespodzianki i grać na ukulele. I jeszcze świetnie się skradam!
- Tak właśnie!
- O! I jeszcze mam wielu przyjaciół.
- Tak? A kogo?

Pink ma aż troje przyjaciół. To Bingo, Leo i Lulka. Spędzają razem czas, wspólnie się bawią, zapraszają się nawzajem na nocowanki. Dotąd się nie zastanawiali dlaczego, ale tak po prostu jest - są dla siebie WAŻNI i okazują to sobie na wiele różnych sposobów. Bo przyjaciel to właśnie ktoś, kto jest dla Ciebie WAŻNY. To ktoś, kto wie, co lubisz, a czego nie i przy kim możesz być sobą. Kto opowiada Ci o sobie i uważnie słucha, gdy mówisz. To ktoś, kto się o Ciebie troszczy. I o kogo troszczysz się Ty.

Pomóż Pinkowi odkryć, czym jest przyjaźń, i pozwól mu zostać Twoim przyjacielem!

― Cześć, Pinku. Kim jesteś?
― Nie wiem.
― Jak to nie wiesz? Zastanów się chwilkę.
― Jestem taki jak wszyscy.
― Nie, jesteś unikalny.

Ty też jesteś unikalny, wiesz? Każdy z nas jest. Takiego drugiego Ciebie nie ma nigdzie na świecie. Dlatego jesteś jedyny i niepowtarzalny. Co nie znaczy, że idealny. Masz zalety i wady. Każdy z nas je ma. To one nas budują. One sprawiają, że jesteśmy wartościowi tacy, jacy jesteśmy. Tak jak Pink — Twój nowy przyjaciel.

Pink to mały stwór, który wciąż rośnie. Jest trochę nieśmiały i nie zawsze pewien, czy to, co myśli i czuje, jest dobre. Boi się swoich słabych stron, bo jeszcze nie wie, że powinien je zaakceptować. Zastanawia się, czy jest tak samo ważny jak inni. Obserwuje siebie i stara się ze sobą zaprzyjaźnić.

Pomóż Pinkowi uwierzyć w siebie, a wtedy on pomoże Ci zrobić to samo!

- Cześć, jestem Pink.
- Cześć, Pinku!
- Ale ja nie mówię do ciebie, tylko do nich.
- Aaaa, do dzieciaków?
- Tak! I teraz się zgubiłem, i nie wiem, co powiedzieć.

Pink, mały niebieski stwór, jedno ucho ma okrągłe, a drugie trójkątne. Uwielbia swoich przyjaciół, babeczki bananowe i grę na ukulele. Nie lubi kożuchów na mleku i Fiszki, a także gdy ktoś go okłamuje. Nie lubi też występować publicznie. Bardzo go to stresuje.

A Ciebie co stresuje? Czego się czasem boisz? Wiesz, to zupełnie normalne, że w życiu zdarzają się trudne momenty, że na myśl o nadchodzących wyzwaniach czujemy obawę i boli nas brzuch, że czasem jesteśmy smutni, a czasem wybuchamy złością jak wulkan. Na szczęście są sposoby, by sobie z tym poradzić.

Pomóż Pinkowi odnaleźć odwagę i naucz się radzić sobie z przeciwnościami losu!

Temat dzieci poranionych przez wojenną zawieruchę zawsze wywołuje silne emocje. To właśnie w nich tamte doświadczenia odcisnęły najtrwalsze ślady. A jednak często jest to temat spychany na boczny tor historycznych rozważań.

Śledząc dzieje kilkunastu ofiar, autorka ukazuje zwyrodnienie niemieckiego systemu, który przedmiotowo traktował nie tylko untermenschów, ale także tych, którzy "nadawali się" się na niemieckich nadludzi. Odbierano ich rodzicom i próbowano uczynić wiernymi poddanymi "tysiącletniej Rzeszy".

Autorka opisuje zręby organizacji Lebensborn, której złowieszczy cień rozciąga się na wszelkie działania III Rzeszy nastawione na zawłaszczanie polskich dzieci. Jej zbrodniczej działalności nie poddano nigdy dogłębnemu badaniu. Dlatego też zebrane tu przykłady są tym cenniejsze, że pozwalają pojąć, jak ogromne spustoszenie poczyniło w psychice oraz w życiu takie wynarodowienie. Tragedia tych dzieci pomaga również zrozumieć, że historia wcale nie jest czarno-biała, gdy w grę wchodzi ludzka natura z całym bogactwem jej wad i zalet.

Książka ta jest zarazem milczącym oskarżeniem wyznawców Führera - nigdy nieskazanych bezwolnych i bezdusznych wykonawców jego nieludzkich planów.

Autorka zajmowała się wyliczankami od czwartego roku życia. Pierwsza, której się nauczyła, była wyliczanka ene due rabe...; drugą ele mele...; trzecią entliczki pentliczki... Najwięcej wyliczanek poznała w Łanach Małych, kiedy miała sześć lat i huśtała się na wierzbie. Wtedy postanowiła zebrać wszystkie wyliczanki i wszystkie objaśnić. Spełnienie planu opóźniły różne przeszkody i ważne fakty: wybuch II wojny światowej, ucieczka przed nią, powrót i siedzenie jak mysz pod miotłą, a po wojnie: szkoła, matura, studia, praca w Polskim Wydawnictwie Muzycznym, córeczka Dorotka, wspinaczka po drabinie stopni naukowych w Instytucie Badań Literackich, Instytucie Języka Polskiego PAN, wykłady w Katedrach Językoznawstwa Ogólnego i Orientalistyki UJ i za granicą.Wszystkie dzieci polskie, grzeczne i najniegrzeczniejsze, miejskie i wiejskie posługują się na co dzień zabytkowymi klejnocikami, które pochodzą ze starego skarbca; niektóre liczą sobie ponad sto lat. Jasne, że w takim codziennym użyciu drogocenne drobiażdżki ścierają się trochę, ale nie giną. Dzieci przekazują je następnym pokoleniom jako swoją prawowitą własność, w zasadzie nienaruszaną, ani niepotępianą, ani niepopieraną przez dorosłych. Szanują ją i ochraniają, mimo że nie gromadzi jej żadne muzeum, żaden antykwariat, a żadna Rada Naukowa nie nadała tym klejnocikom zasłużonego tytułu "zabytek narodowy", żadna też Rada Narodowa nie uchwaliła, aby je strzec od zniszczenia tabliczkami: "pod ochroną".A jest tych zabytkowych klejnocików ponad sto. Może około dwustu! Spróbujmy je wszystkie, zarówno te dobrze, jak i mniej znane zebrać, uporządkować i opisać. Załóżmy dla nich małe muzeum. Na początek niech będzie nim, z powodu różnych trudności lokalowych ta książeczka. Zaprośmy do naszego muzeum wszystkie dzieci polskie, wszystkich, którzy pamiętają, że byli dziećmi, i kilkunastu honorowych gości. Będą to dostojni, ale mili uczeni, polscy i obcy, sprzed stu kilkudziesięciu lat, którzy już dawno interesowali się naszymi skarbami. Zebrali niektóre z nich, zostawili nam swoje zbiory, a sami odeszli. Dzięki nim możemy dziś porównywać wygląd naszych klejnocików z ich wyglądem dawniejszym, stwierdzać podobieństwa, ustalać wiek, podziwiać świeżość barwy i kształtu, ruchliwość, dowcip, żywość i kształt, które zachowały. Dzieci, i tylko dzieci, rozrzucały je i toczyły jak piłeczki. Rozpowszechniły je po całej Polsce, choć nie miały do dyspozycji ani prasy, ani radia, ani telewizji. Nasze klejnoty nazywa się bardzo różnie. Najczęściej mówi się o nich wyliczanki.

Autorka jest obecnie młodą, uśmiechniętą kobietą i z sukcesem robi w Niemczech karierę piosenkarki. Jej straszna historia zaczęła się, gdy matka, pozbawiona środków do życia, wystawiła niemowlę w walizce na ulicę. Wychowywana przez włoskie zakonnice, została oddana ojcu, który sprzedał ją do powstańczej armii. Sześciolatka rozpoczęła lata głodu, pragnienia, chorób, bicia i wojskowej dyscypliny...