Portrety Teodora Axentowicza są żywą kroniką towarzyska lat międzywojennych i wcześniejszych, ale także czymś więcej. Ukazują ludzi, ale w nie mniejszym stopniu epokę, w której żyli. Axentowicz lubił się udzielać i utrzymywać rozległe kontakty towarzyskie. Zanim stał się na przełomie wieków popularną postacią krakowskiego środowiska artystycznego, a potem high - life`u II Rzeczpospolitej, wiódł żywot kosmpoplitycznego artysty wędrującego pomiędzy Lwowem, Monachium, Paryżem a Londynem.

Włodzimierz Przerwa-Tetmajer (ur. 31 grudnia 1861 w Harklowej koło Nowego Targu, zm. 26 grudnia 1923 w Bronowicach koło Krakowa), polski malarz, grafik, poeta, jeden z czołowych przedstawicieli Młodej Polski działacz polityczny. W latach 1875-1886 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, następnie krótko w Wiedniu, w latach 1886-1889 w Monachium i w Académie Colarossi w Paryżu oraz w latach 1889-1895 u Jana Matejki. Malował głównie wiejskie sceny rodzajowe (Żeńcy, Orka) a także pejzaże, polichromie kościelne (m.in. w kaplicy Świętej Trójcy w katedrze na Wawelu, w kaplicy Pod Orłami w katedrze św. Mikołaja Biskupa w Kaliszu[1], kolegiacie Bożego Ciała w Bieczu). W 1890 ożenił się z Anną Mikołajczykówną, córką chłopa z Bronowic, gdzie zamieszkał w drewnianym, krytym strzechą domu z drewnianym gankiem, typowym dworku końca XIX w. Częstym gościem Włodzimierza Tetmajera w Bronowicach był poeta Lucjan Rydel. Za żonę wybrał sobie siostrę Anny Tetmajerowej, Jadwigę Mikołajczykównę.