Sądziłam, że będzie to jeszcze jedna biografia w dorobku Ryszarda Wolańskiego. Nie miałam wątpliwości, że będzie świetna i bardzo rzetelna, bo autor słynie z dokładności, skrupulatności i umiłowania archiwaliów. Jednak to jest coś więcej niż doskonała biografia Eugeniusza Bodo, to książka, która ujawnia fakty zupełnie nieznane. Rozdział o wojennych losach Bodo jest wstrząsający. Protokoły z przesłuchań aktora przez NKWD obnażają całą podłość sowieckiego systemu. Nie chce się wierzyć, że to mogło się wydarzyć. Moja babcia była zafascynowana międzywojenną Warszawą, nazywała ją "Paryżem północy". Czytając książkę Wolańskiego, wierzy się, że tak rzeczywiście było. Udało mu się uchwycić atmosferę i czar tamtego miasta, którego Bodo był królem. [Maria Szabłowska]

Książka Tomasza Stępnia mówi nie tylko o rozrywkowej twórczości JulianaTuwima, chociaż kabaretowe i estradowe teksty poety są tu niewątpliwie głów­nym przedmiotem diachronicznego opisu. Dążność do pełnego zrozumienia zjawiskliterackich sprawia, że utwory autora Balu w Operze, które można zaliczyć doliteratury popularnej, są zarówno sytuowane na tle przedwojennej Tuwimowskiejtwórczości "wysokiej", jak i zestawiane z twórczością rozrywkową innych auto­rów pisujących w międzywojennym dwudziestoleciu oraz z istotnymi faktami kul­turowymi i wydarzeniami politycznymi tego okresu, traktowanymi również na pra­wach "tekstów" — w szerokim, semiologicznym rozumieniu terminu. Poprzez zna­czące zestawienia wydarzeń, tekstów oraz "tekstów wydarzeń" i utworów lite­rackich Stępień stara się postrzegać i losy Tuwima, i historię znanej literackiejfarmacji. Kilkakrotnie wspomina o przyjętych zamierzeniach badawczych, naj­wyraźniej bodajże w Zakończeniu:"Tuwimowska przygoda z kabaretem i kulturą popularną międzywojnia, zare­jestrowana w tekstach literackich i paraliterackich oraz w tekście biografii, jest[...] zjawiskiem charakterystycznym z kilku względów. W opowiedzianej tu historiipoety, który wszedł w niebezpieczne związki z rynkiem rozrywki, skupia sięszereg problemów związanych z funkcjonowaniem sztuki i rolą artysty w obrębiecywilizacji przemysłowej, w obrębie kultury czasu wolnego. W jednym z planówjest to historia niepowtarzalna, zamykająca się w granicach przestrzeni obyczajo­wej i społeczno-politycznej dwudziestolecia międzywojennego, okresu istotnegowpływu kręgu Skamandra na literaturę i szerzej, kulturę polską" (s. 273).Zrekonstruowana przez Stępnia literacka biografia Tuwima, autora utworówlirycznych i tekstów rozrywkowych, obejmuje okres od r. 1914 do 1939; pierwszadata wyznacza debiut poety w roli autora rewii, wystawianej w Łodzi na sceniew parku Staszica, druga zaś (czerwiec 1939) to data ostatniego programu teatrzyku"Ali-Baba", pod którym widniał obok nazwiska Andrzeja Własta jeden z wielupseudonimów Tuwima: dr Pietraszek. Tuwim, który może być z pewnością uwa­żany za współtwórcę polskiego kabaretu, w ciągu 25 lat pisywał (wraz z MarianemHemarem, Fryderykiem Jârosym i innymi autorami) dla najwybitniejszych i naj­bardziej znanych kabaretów dwudziestolecia. Poeta współpracował kolejno z "Quipro Quo", "Bandą", "Cyganerią", "Starą Bandą", "Cyrulikiem Warszawskim" oraz"Morskim Okiem" i "Małym Qui pro Quo".