Ponad 200 stronicowy album będzie zawierał około 450 zdjęć dokumentujących 50-lecie sochaczewskiego rugby. Na zdjęciach Krzysztofa Lewandowskiego, a także kilku innych, prywatnych autorów, którzy przekazali swoje fotografie "Mudinowi", znajdą się niemal wszyscy zawodnicy i drużyny, które przez te 50 lat przewinęli się przez sekcję rugby w Sochaczewie.- Najtrudniejszym momentem było wybranie tych zdjęć, bo mam kilkaset tysięcy plików elektronicznych, negatywów i odbitek. Warto w tym miejscu wspomnieć niestety, już nieżyjącego Tomka Grzywacza, który kilka lat temu pomógł mi w swoim zakładzie fotograficznym zeskanować zdjęcia i negatywy z dawnych lat, dzięki czemu teraz większość mojego zbioru mam w komputerze - mówi Krzysztof Lewandowski, który zdjęcia sochaczewskim rugbistom robi od 44 lat.- W wyborze zdjęć pomógł mi Robert Dłutek, prezes naszych weteranów. Opisy zrobili razem ze mną Rafał Muszakowski oraz Robert Małolepszy. Bardzo mocno zaangażował się też Krzysztof Kłos. Dziękuję im za poświęcony czas. Dziękuję też wszystkim, którzy przekazali do mojej kolekcji swoje pamiątkowe fotografie z życia klubu - dodaje legendarny "Mudin".

Rysunki satyryczne.

Niniejszy album to próba ukazania drogi, która z Wadowic ,,gdzie wszystko się zaczęło", zawiodła Karola Wojtyłę do świętości. W szczegółowym kalendarium przypominamy wydarzenia, które doprowadziły do wyboru polskiego biskupa na stolicę Apostolską oraz dzieje niezwykłego pontyfikatu, naznaczonego licznymi pielgrzymkami i podróżami Apostolskimi.

Piotr Kaczkowski : Fotografik Adam Kaczkowski pierwszy raz pojechał na zdjęcia do Żelazowej Woli w 1957 roku, realizując zamówienie Ministerstwa Kultury i Sztuki. Wieczorem wywołał filmy, kilka następnych dni spędził w ciemni. "Nie jestem zadowolony, muszę jeszcze kilka razy pojechać, a w dodatku te wierzby trzeba sfotografować o świcie, najlepiej po burzy". No i zaczęło się. Przez dwadzieścia pięć następnych lat był w Żelazowej najmniej czterysta razy. Przeważnie pakując do samochodu nie tylko swoje aparaty, ale i statywy, ekrany odblaskowe domowej roboty, lampy z dziesiątkami przedłużaczy, i obowiązkowo drabinę. Czasami zabierał także mnie, byłem najstarszy z trojga dzieci i naprawdę ciekawy dlaczego dla wykonania jednego zdjęcia trzeba nagle, w mroźnym przedświcie pędzić godzinę, a potem po kwadransie pracy już spokojnie wracać do domu. Bo czasami telefon dzwonił o czwartej rano - "Panie Adamie, jest szadź na drzewach", albo "Kasztan przy wejściu do dworku zakwitł". To zaprzyjaźniony dozorca parku budził telefonistkę w centrali międzymiastowej, by pilnie przekazać wiadomość.(...)Czy zdjęcie może przekazać muzykę? Co słyszysz? - pytał mnie niejednokrotnie, gdy pomagałem mu w ciemni przy większych formatach Żelazowej. A ja, uczeń szkoły muzycznej w klasie fortepianu, odpowiadałem: Tak, słyszę Chopina w tych fotografiach, każdą odbitkę mogę zagrać. Pół wieku później, przygotowując wybór jego prac zorientowałem się, że to odczucie nie zanikło, nie zmieniło się. Z kilku tysięcy negatywów z Żelazowej Woli powstałych w latach 1957-1984, obecne wydawnictwo pokazuje czterdzieści. Dziś zarówno wnętrze dworku, otaczający go park, jak i okoliczne pejzaże wyglądają zupełnie inaczej. Te archiwalne fotografie pasują zatem bardziej do chopinowskich odczytań sprzed dziesięcioleci, gdy do Żelazowej Woli jeździli szukać natchnienia młodzi Adam Harasiewicz, Maurizio Pollini czy Martha Archerich, chociaż nadal mogą być inspiracją dla ich obecnych następców. Dla nas, odbiorców muzyki Chopina, pozostają zestawem obrazów i odzwierciedleniem klimatu, któremu bliżej do dziewiętnastego niż do dwudziestego pierwszego wieku.